امام زین العابدین(ع) که در سفر کربلا همسفر زینب(س) بوده است می گوید:
عمه ام زینب(ع) در تمام طول سفر اسارت از کوفه تا شام پیوسته نماز های واجب و مستحب خود را
انجام می درنجهای سفر و مشکلات پرستاری کودکان یتیم و دلداری زنان داغدار،
اورا از ادای مناجات و تهجد غافل نمیکرد.
صفحات: 1· 2
باور نمیکنم که سر بازار بردنت..
نامحرمان به مجلس اغیار بردنت..
از سینه ی حسین، تو را چکمه ای گرفت..
از کربلا به کوفه، به اجبار بردنت..
پای سفر نداشتی ای داغدار درد..
با یک سر بریده به اصرار بردنت..
پهلو کبود! گریه کنان تازیانه ها..
با خاطراتی از در و دیوار بردنت..
فهمیده بود شمر، غرورت شکسته است..
از سمت قتلگاه علمدار بردنت..
تو از تمام کوفه طلبکار بودی و..
در کوچه هاش مثل بدهکار بردنت..
قدامة بن زائده از پدرش نقل می کند که امام سجاد علیه السلام به من فرمود: ای زائده! شنیده ام به زیارت امام حسین علیه السلام می روی؟ چگونه به زیارت او می روی و حال آنکه مقام و منزلتی نزد سلطان خود داری; سلطانی که محبت ما را تحمل نمی کند . عرض کردم: به خدا قسم چنین نمی کنم مگر به خاطر خدا و رسولش و از هیچ غضبی (از ناحیه سلطان) نمی ترسم . سپس امام علیه السلام خبری را برایم نقل فرمود که: وقتی در کربلا یاران امام شهید شدند و برای اسیری روانه کوفه می شدیم، به اجساد شهیدان که دفن نشده بودند نگاه می کردم و این برایم سخت بود تا جایی که نزدیک بود جان از بدنم جدا شود، زینب علیها السلام آمد و گفت: «مالی اراک تجود بنفسک یا بقیة جدی و ابی واخوتی; چه شده است که می بینم می خواهی بذل جان کنی، ای باقیمانده جد و پدر و برادرانم؟» گفتم: چگونه ناراحت نباشم و حال آنکه پدر و برادران و عمو و پسر عمو و اهلم به خونهایشان آغشته شده اند و برهنه هستند و کفن نشده اند و مدفون نمی گردند؟
زینب گفت: «لا یجز عنک ما تری فوالله ان ذلک لعهد من رسول الله الی جدک و ابیک و عمک; آنچه می بینی تو را غمگین نکند، به خدا قسم که این عهدی است از فرستاده خدا به جدت و پدرت و عمویت .»
صفحات: 1· 2